Ιδού οι λέξεις που παλεύουν μέσα στην ψυχή και το μυαλό μας...

Λέξεις που παλεύουν μέσα στην ψυχή και το μυαλό μας...και που πολλές φορές θα μπορούσαν να καταστρέψουν τη ζωή μας...
Πρέπει
Τα "Πρέπει" των κανόνων που έθεσε... ποιος αλήθεια; Η κοινωνία; Τα πρέπει των υποχρεώσεων, των ορίων, των περιορισμών, που μπορεί να καθορίσουν τη ζωή μας βάζοντάς την μέσα σε κουτάκια.
Πρέπει να σπουδάσω, πρέπει να αποκτήσω χρήματα, πρέπει να κάνω οικογένεια, πρέπει να ακολουθώ "κοινωνικούς" κανόνες, πρέπει να αρέσω στον περίγυρό μου, πρέπει να δεχθώ τη μοίρα μου, πρέπει, πρέπει, πρέπει...
Θέλω
Θέλω να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, θέλω να ακολουθήσω την καρδιά μου, θέλω να πετύχω, θέλω να αποκτήσω εφόδια για τη ζωή, θέλω να μαζέψω χρήματα για το μέλλον. Για το μέλλον;
Με όλα αυτά τα "θέλω" ξέχασα να ζήσω το παρόν.
Αν...
Αν είχα επιλέξει άλλο επάγγελμα, αν είχα παντρευτεί κάποιον άλλο, αν είχα φερθεί διαφορετικά, αν είχα μεγαλύτερη ψυχική δύναμη, αν δεν έλεγα πάντα ναι, αν ήξερα να παλεύω για τα πιστεύω μου, αν...
Τα "Αν" των επιλογών και των αποφάσεων μας, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή μας, θα μας βασανίζουν αλλά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε απάντηση, στο ερώτημα.
Θέλω να ζήσω ΤΩΡΑ!
Η ζωή είναι μια και η ευκαιρία να ζήσουμε μας δίνεται μόνο μια φορά. Η κάθε μέρα που περνάει είναι μοναδική. Ας μην αφήνουμε να καταστρέφουν τη ζωή μας τα πρέπει, οι κανόνες και τα αναπάντητα ερωτήματα.
Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι καλύτερα να μετανιώνουμε γι αυτά που κάναμε, παρά γι αυτά που θέλαμε και δεν καταφέραμε να κάνουμε ποτέ...

Emma Watson: Ως...νέα Pretty Woman

Με αφορμή την νέα της ταινία "The Bling Ring", η νεαρή ηθοποιός ποζάρει στο βρετανικό αντρικό περιοδικό GQ πιο σέξι από ποτέ. Για το εν λόγω εξώφυλλο η Emma Watson φωτογραφήθηκε φορώντας ένα φόρεμα παρόμοιο με αυτό της Julia Roberts στην ταινία "Pretty Woman".

Η νεαρή ηθοποιός μίλησε στο περιοδικό για τον ρόλο της στην ταινία λέγοντας: "Ο χαρακτήρας μετουσιώνει όλες τις αξίες στις οποίες είμαι ενάντια. Η Νίκι είναι επιφανειακή, υλιστική, μάταια, ανήθικη. Είναι όλα αυτά τα πράγματα και κατάλαβα ότι την μισούσα. Πώς μπορείς να υποδυθείς κάποιον που μισείς; Εγώ το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και μου έδωσε μια εντελώς νέα εικόνα για το ποια είναι η δουλειά μου ή ποιος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος μου ως ηθοποιός."

Η οδοντόβουρτσα δεν δημιουργήθηκε από τους οδοντιάτρους σε ένα εργαστήριο

Διάφοροι πολιτισμοί ανά τους αιώνες, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, δοκίμασαν διάφορους τρόπους...καθαρισμού των δοντιών, από το δάχτυλο μέχρι το μάσημα των κλαδιών, ώσπου ένα τυχαίο γεγονός αλλά και η υπομονή ενός κρατουμένου στις βρετανικές φυλακές, να φέρουν στο μπάνιο μας την οδοντόβουρτσα στη σημερινή της μορφή.
1. Κλαδιά δέντρων για…μάσημα Η πρώτη μορφή «οδοντόβουρτσας» έκανε την εμφάνισή της στην αρχαία Αίγυπτο και ήταν ένα απλό κλαδί δέντρου το οποίο οι άνθρωποι καθάριζαν από τα φύλλα και στη συνέχεια μασούσαν τη μία άκρη του μέχρι να «ξεφτίσει», καθαρίζοντας παράλληλα τα δόντια τους. Για καλύτερο αποτέλεσμα χρησιμοποιούσαν μια «πάστα» που έφτιαχναν με νερό, σκόνη από οπλή βοδιών, μύρο, τσόφλι από αβγό και ελαφρόπετρα. Παρόμοια «οδοντόβουρτσα» χρησιμοποιείται και σήμερα με την ονομασία «miswak» από Μουσουλμάνους και αφρικανικές φυλές.
2. Κλαδιά μέντας… για δροσερή αναπνοή Οι αρχαίοι Κινέζοι γύρω στο 1600 π.Χ. χρησιμοποιούν τον ίδιο τρόπο καθαριότητας των δοντιών με τους αρχαίους Αιγυπτίους, με κλαδιά δηλαδή, με τη διαφορά, όμως, ότι επιλέγουν πλέον κλαδάκια από αρωματικά δέντρα (μέντας, για παράδειγμα), ώστε το καθάρισμα των δοντιών να αφήνει και ευχάριστη αναπνοή στο στόμα. Επίσης, δημιούργησαν σε αυτά μια μυτερή άκρη που τη χρησιμοποιούσαν για να καθαρίζουν ευκολότερα ανάμεσα στα δόντια. Έτσι πέτυχαν και δροσερή αναπνοή αλλά και καλύτερη αφαίρεση πλάκας.
3. Βούρτσα από μπαμπού…για την ελίτ Τα πρωτόγονα κλαδιά «αναβαθμίστηκαν» στο πέρασμα του χρόνου και έγιναν ξύλινες ράβδοι, στην άκρη των οποίων τοποθετήθηκαν λεπτοί μίσχοι μπαμπού, «οδοντόβουρτσες» τις οποίες χρησιμοποιούσαν κυρίως οι υψηλές κοινωνικές τάξεις, αφήνοντας τα παντός είδους κλαδιά στους άλλους.
4. Με τρίχες αλόγου Το 1223 μ.Χ. Κινέζοι μοναχοί δημιούργησαν την πρώτη πραγματική βούρτσα με τρίχες από ουρές αλόγων, ενώ με τον καιρό χρησιμοποιήθηκαν και τρίχες από άλλα ζώα. Η λαβή έγινε αρχικά ξύλινη, ενώ δεκαετίες αργότερα χρησιμοποιήθηκε μπρούντζος και ασήμι. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που τεχνίτες σκάλιζαν την οδοντόβουρτσα, δημιουργώντας πραγματικά κομψοτεχνήματα.
5. Λαβή κοκάλινη και τρίχες…χοίρου Το 1870 ο William Addis, τρόφιμος σε βρετανική φυλακή, εφηύρε μια οδοντόβουρτσα η οποία είχε ένα σχέδιο κοντά στο σημερινό. Η λαβή της έγινε από κόκαλο ζώου (που κράτησε ο Addis από το μεσημεριανό φαγητό!), στην άκρη της οποίας άνοιξε μικροσκοπικές οπές, όπου τοποθέτησε σκληρές τρίχες χοίρου που προμηθεύτηκε από έναν δεσμοφύλακα. Το 1884 αυτό το μοντέλο τελειοποιήθηκε και ο κόσμος απέκτησε σιγά σιγά την οδοντόβουρτσα που έχει σήμερα.
6. Πλαστικό για πάντα Οι τρίχες χοίρου χρησιμοποιούνται στην οδοντόβουρτσα μέχρι το 1938, οπότε ανακαλύφθηκε το νάιλον από την Du Pont. Μέχρι το 1950 οι οδοντόβουρτσες με φυσική τρίχα χάθηκαν από τα ράφια των καταστημάτων και τη θέση τους πήραν πολύχρωμες πλαστικές που άντεχαν περισσότερο στο χρόνο και δεν προκαλούσαν φθορές στην αδαμαντίνη.
7. Ηλεκτρική για… καλύτερα αποτελέσματα Αργότερα, μια άλλη καινοτομία έκανε την εμφάνισή της στην ιστορία «οδοντόβουρτσα», όταν το 1939 η πρώτη ηλεκτρική πήρε το πράσινο φως για να βγει στην παραγωγή. Το 1960 η εταιρεία Broxodent ήταν η πρώτη που ξεκίνησε μαζική παραγωγή για ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες στις ΗΠΑ.

Ιδού ο Firefox 20

Η Mozilla κυκλοφόρησε την τελική έκδοση του Firefox 20, η οποία πέραν των καθιερωμένων διορθώσεων ασφαλείας έρχεται με νέες λειτουργίες, που γίνονται εύκολα αντιληπτές από το μέσο χρήστη...
Ο Firefox 20 δίνει στο χρήστη τη δυνατότητα να ανοίξει ένα νέο παράθυρο σε «private mode», χωρίς να κλείσει τα υπόλοιπα παράθυρα ή tabs που «τρέχουν» σε κανονικό mode, μια λειτουργία ιδιαίτερα χρήσιμη για όσους επιθυμούν να είναι συνδεδεμένοι ταυτόχρονα στην ίδια ιστοσελίδα με διαφορετικό λογαριασμό. Όταν ο χρήστης ανοίξει ένα νέο «private» παράθυρο, τότε το menu button του Firefox αλλάζει χρώμα από πορτοκαλί σε μωβ, έτσι ώστε να γνωρίζετε που γράφετε.
Ακόμη, ο Firefox 20 διαθέτει νέο «download manager» και κάθε φορά που επιλέγετε ένα αρχείο για «κατέβασμα» θα βλέπετε ένα pop-up παράθυρο, το οποίο θα εξαφανίζεται αυτόματα μετά από λίγα δευτερόλεπτα, αλλά θα παραμένει ένα εικονίδιο δίπλα από τη «search bar» για να δείχνει την πρόοδο του download.

Αφυδατωμένος οργανισμός, τι κάνω?

Η διατήρηση της σωστής λειτουργίας του οργανισμού εξασφαλίζεται όχι μόνο από την ισορροπημένη πρόσληψη θρεπτικών ουσιών αλλά και εκείνη των υγρών...
Ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες, η ανάγκη για επαρκή πρόσληψη νερού αυξάνεται, μιας και η έντονη εφίδρωση μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση.
Σχετικές πληροφορίες δίνει στο www.Life2day.gr ο Δημήτρης Γρηγοράκης, Κλινικός Διαιτολόγος- Διατροφολόγος, ΜSc Επιστημονικός Διευθυντής Κέντρου Διαιτολογικής Υποστήριξης και Μεταβολικού Ελέγχου ΑΠΙΣΧΝΑΝΣΙΣ – ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ -Πρόεδρος Ελληνικής Διατροφολογικής Εταιρείας .
Η αφυδάτωση προκύπτει όταν η πρόσληψη υγρών είναι μικρότερη από την απώλεια τους και αποτελεί μία κατάσταση ιδιαίτερα απειλητική για τη ζωή, εφόσον η ροή αίματος προς ζωτικά όργανα (καρδιά, εγκέφαλος, μύες) μειώνεται και κατά συνέπεια η σωστή λειτουργία τους παρεμποδίζεται. 

Σημαντικό διαγνωστικό κριτήριο για την αφυδάτωση αποτελεί το χρώμα των ούρων: Όσο περισσότερα υγρά πίνουμε τόσο πιο ανοικτό είναι το χρώμα των ούρων. Αντίθετα, σε περιπτώσεις μειωμένης πρόσληψης υγρών και στην αφυδάτωση, τα ούρα έχουν ένα πολύ σκούρο κίτρινο ή πορτοκαλί χρώμα.
Η αφυδάτωση ανάλογα με το βαθμό σοβαρότητάς της διακρίνεται σε τρεις κατηγορίες:
Ήπια αφυδάτωση με κύριο σύμπτωμα τη δίψα.
Μέτρια αφυδάτωση, όπου παρατηρείται ξηροστομία, ερεθισμός δέρματος (κοκκινίλες) και έντονη κόπωση.
Σοβαρή αφυδάτωση, κατά την οποία η αρτηριακή πίεση μειώνεται σε επικίνδυνα επίπεδα, η οξυγόνωση των ιστών και η μεταφορά θρεπτικών συστατικών στα διάφορα όργανα παρεμποδίζονται λόγω μειωμένης αιματικής ροής και παρατηρούνται ζαλάδες, απώλεια συνείδησης, ταχυκαρδίες και θερμοπληξία.
Επιπρόσθετα, ο κίνδυνος για αφυδάτωση είναι ιδιαίτερα αυξημένος στους ηλικιωμένους, μιας και με την πάροδο της ηλικίας, η ικανότητα του οργανισμού να διατηρεί το ισοζύγιο του νερού μειώνεται, ενώ αντίθετα παρατηρούνται μεγαλύτερες απώλειες νερού, από τα ούρα και την εφίδρωση. Επιπλέον, οι ηλικιωμένοι αποτελούν πιο ευαίσθητη ομάδα για αφυδάτωση λόγω του ότι δε νιώθουν τόσο έγκαιρα τη δίψα, συγκριτικά με τους νεότερους.
Παρόμοια με τους ηλικιωμένους, και οι αθλητές διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο για αφυδάτωση κατά το καλοκαίρι, εφόσον η έντονη κινητικότητά τους οδηγεί σε μεγάλες απώλειες ιδρώτα. Κατά συνέπεια, σε περίπτωση που η πρόσληψη υγρών δεν είναι η ενδεικνυόμενη, η θερμοκρασία σώματος αυξάνεται δραματικά και μπορεί να οδηγήσει σε υπερθερμία και θερμικό τραυματισμό.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι η αφυδάτωση εγκυμονεί ιδιαίτερους κινδύνους για την υγεία και η πρόληψή της είναι απαραίτητη. Οι βασικές οδηγίες για την πρόληψη της αφυδάτωσης συνοψίζονται στις παρακάτω:
Αυξήστε την καθημερινή κατανάλωση υγρών, πίνοντας τουλάχιστον 1.5 λίτρο νερού, χυμούς φρούτων, ελληνικός ή στιγμιαίος καφές, τσάι και γάλα.
Αποφύγετε την υπερβολική κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, μιας και έχουν διουρητική δράση.
Καταναλώστε τρόφιμα πλούσια σε νερό όπως καρπούζι, πεπόνι, καρότα, μαρούλι, ντομάτα, μπρόκολο, μήλα, πορτοκάλια, γκρέιπφρουτ και γιαούρτι!
Προσθέστε αλάτι στο φαγητό σας και καταναλώστε αλμυρά σνακ, έτσι ώστε να αναπληρώσετε τις απώλειες ηλεκτρολυτών από τον ιδρώτα.
Αποφύγετε τρόφιμα πλούσια σε λιπαρά (γλυκά, κόκκινα κρέατα, σάλτσες, τηγανιτά).
Τέλος, πάνω από όλα θα πρέπει να θυμάστε ότι δεν πίνετε νερό μόνο όταν διψάτε μιας και τότε ο οργανισμός έχει ήδη αφυδατωθεί!!!

Ιδού, τα αρχαία γιατρικά με ψωμί

Από την έβδομη ακόμη χιλιετία εμφανίζονται στην ανατολική Μεσόγειο πολιτισμοί που βασίζουν την οικονομία τους στη γεωργία. Συνηθέστερα δημητριακά της περιοχής είναι ο σίτος, ως μονόκοκκος απόγονος αυτοφυούς μορφής, ως δίκοκκος και σκληρός, τέλος ως σπελτοειδής και κοινός, καθώς και η δίστοιχη ή εξάστοιχη κριθή.

Στους νεολιθικούς χρόνους ο θερισμός γίνεται με δρεπάνι που φέρει οδόντες από πυριτόλιθο, ενώ αργότερα εδραιώνεται η μεταλλική λεπίδα. Τα στάχυα συγκεντρώνονται σε κυκλικό περιφραγμένο αλώνι και συνθλίβονται με τη βοήθεια πριονωτής πλάκας. Ακολουθεί λίχνισμα και φύλαξη του καρπού, κατά προτίμηση χωρίς προηγουμένη απομάκρυνση του κελύφους.

Η παρασκευή του αλεύρου απαιτεί δύο τουλάχιστον κοσκινίσεις των σπόρων. Σκληρότερα είδη σίτου αποφλοιώνονται με περαιτέρω σύντομη φρύξη σε φούρνο, λειοτρίβηση σε ρηχό ιγδίο και νέα κοσκίνιση. Την πρώτη αυτή φάση καθαρισμού ακολουθεί η κυρίως άλεση, που σύντομα θα εγκαταλείψει τον παλινδρομικό τριπτήρα για να υιοθετήσει την περιστροφική κανονικότητα του χειρομύλου και την αυτόνομη παροχή του υδρομύλου. Προηγούμενη αδρή ομογενοποίηση σε ιγδίο διευκολύνει τις διαδικασίες. Η τελευταία φάση της διεργασίας συνίσταται σε έψηση της ζύμης, αρχικά σε απλούς λάκκους ή επίπεδους βωμούς και κατόπιν σε φούρνους - κατά κύριο λόγο θολωτές πέτρινες κατασκευές αλειμμένες με πηλό. Οι χυλοί θα ληφθούν με βρασμό του αποφλοιωμένου καρπού ή του αλεύρου.

Είδη άρτων

Οι ποιότητες των αρχαιοελληνικών άρτων είναι πολλές. Ο πλακίτης θερμαίνεται σε πυρωμένες πλάκες και ο σποδίτης στη στάχτη, ο τηγανίτης, ο τυρόεις και το λάγανον υπενθυμίζουν αντίστοιχες σύγχρονες γεύσεις, ο άζυμος παρασκευάζεται χωρίς μαγιά και ο σιλιγνίτης από λεπτότατο άλευρο, ο χονδραλεσμένος σεμιδαλίτης και ο ξηρός δίπυρος διακρίνονται για την ανθεκτικότητά τους, ο πιστός προέρχεται από τον κέγχρο. Τέλος, αρτύματα προσδίδουν ποικιλία και άρωμα στον βωλητίνο, πασπαλισμένο με σπόρους μήκωνος, στον στρεπτίκιο, εμποτισμένο με πιπέρι και ελαιόλαδο, στον όμωρο, ζυμωμένο με μέλι και σησάμι, στον αλειφατίτη, πλούσιο σε λιπαρά πρόσθετα. Τα προϊόντα τούτα μιας εξεζητημένης αρτοποιητικής τέχνης θα υμνηθούν από τον Αθήναιο ως ευστόμαχα και διεγερτικά της ορέξεως.

Εύγευστα γιατρικά

Εντάσσοντας τον άρτο, ή και τα άλευρα, στα διατροφικά σχήματα: και τον υπόλοιπο χρόνο να τρέφεται με κρίθινες πίττες και άρτο, τρώγοντας και από τα δύο, ή: να παραμείνει νήστις, εκτός από εψημένο άλευρο, τα ιπποκρατικά κείμενα θα καθιερώσουν τους χυλούς των σιτηρών ως θεμελιώδη διαιτητικά προϊόντα επί ποικίλων ασθενειών: οι χυλοί είναι ποικίλοι … και άλλοτε βλάπτουν και άλλοτε ωφελούν … και η αιτία εν μέρει είναι φανερή και εν μέρει άγνωστη. Εύπεπτα τονωτικά και αβλαβή επουλωτικά μέσα, ή ενίοτε απλά έκδοχα, τούτοι θα αποτελέσουν επί μακρούς αιώνες κυρίαρχο στοιχείο της συνταγογραφίας. Σαφής είναι η προτίμηση στην πτισάνη - την αποφλοιωμένη κριθή: να δώσεις δύο φορές την ημέρα χυλό πτισάνης ψυχρό και λεπτόρρευστο, ή: βράσε σε ύδωρ κονιοποιημένη λινόζωστι, διήθησε τον ζωμό, ανάμιξέ τον με ίση ποσότητα χυλού πτισάνης, και πρόσθεσε ολίγο μέλι στο μίγμα, να το ροφά τρεις φορές την ημέρα.

Ο ευρυμαθής Διοσκουρίδης θα εξάρει τις ιδιότητες της κριθής: το άλευρό της κριθής με σπόρους λινού και τήλι και απήγανο είναι κατάπλασμα χρήσιμο επί εντερικών παθήσεων, δίχως ωστόσο να υποτιμήσει τον σίτο: όταν μασηθεί ή επιτεθεί ως κατάπλασμα ο σίτος ωφελεί τους κυνοδήκτους … το άλευρο του επιτίθεται ως κατάπλασμα με χυλό υοσκυάμου επί ρευματικών και εντερικών παθήσεων, και: το άμυλο … παρασκευάζεται από καθαρό σίτο τριών μηνών που έχει διαβραχεί και πλυθεί με ύδωρ γλυκύ … και όταν αποχυθεί το ύδωρ, τρίβεται … και ψύχεται επάνω σε αχρησιμοποίητα κεραμίδια σε ισχυρότατο ήλιο, ή: ο χόνδρος γίνεται από δίκκοκο σίτο … και απαλύνει τις δερματικές παθήσεις όταν βρασθεί με όξος και χορηγηθεί ως κατάπλασμα … και το κλύσμα και το αφέψημά του είναι κατάλληλα επί πόνων δυσεντερίας.

Κριθάρι για κάθε νόσο

Με παράλληλη πορεία ο συστηματικός Γαληνός σημειώνει ότι: η κριθή έχει πρώτης τάξεως ικανότητα να ξηραίνει και να ψύχει, έχει δε και κάποιες αποκαθαρτικές ιδιότητες … ο δε σίτος ως φάρμακο εξωτερικώς επιτιθέμενο είναι από τα καλύτερα θερμαντικά … και το κατάπλασμα άρτου έχει μεγαλύτερη δραστικότητα απ' αυτό του σίτου, διότι στον άρτο προϋπάρχουν το άλας και η μαγιά.

Συνάμα, ο περισπούδαστος επίγονος του μεγάλου Κώου αφιερώνει ολιγοσέλιδη πραγματεία στις αρετές της πτισάνης: επειδή προσφάτως ευρέθησαν ορισμένοι ιατροί να χρησιμοποιούν σε ασθενείς τους τον χυλό της πτισάνης χωρίς ούτε να προσδιορίζουν ποιοι άρρωστοι πρέπει να δέχονται αυτή την αγωγή και σε ποιους δεν συνιστάται, ούτε να αποφαίνονται για τον τρόπο χορηγήσεως και την δοσολογία ή για τον χρόνο κατά τον οποίο αρμόζει να προσφερθεί το ρόφημα…μου φάνηκε ότι πρέπει να εκθέσω με μεγαλύτερη σαφήνεια όσα είπε ο Ιπποκράτης περί της χρήσεώς της και να τα ερμηνεύσω για τους πολλούς…η πτισάνη είναι πράγμα σύνθετο και ο χυλός παρασκευάζεται από καλώς κονιοποιημένη κριθή και ύδωρ με βρασμό … δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι πρέπει να επιλεγεί άριστο ύδωρ στην παρασκευή της πτισάνης … η ίδια η κριθή, ως έχει, ψύχει και ξηραίνει και διαθέτει κάτι το αποκαθαρτικό και φυσώδες … πρέπει να επιλέγεται η άριστη κριθή που δεν έχει καμία επίκτητη υγρότητα οφειλομένη σε σήψη ή προσμίξεις, και δεν είναι ούτε πολύ νωπή ούτε πολύ παλαιά … λοιπόν καλύτερα να αναφερθούμε στον βρασμό … η ωμή κριθή πρέπει να διαβρέχεται σε ύδωρ εκ των προτέρων, έπειτα να τρίβεται με τα χέρια έως ότου απομακρυνθεί ο λεπτός υμένας, και γι' αυτό τον λόγο τρίβεται ισχυρώς με τα χέρια, ώστε να αποτινάξει όλα τα πίτυρα … και ο βρασμός να γίνεται με τον κατωτέρω τρόπο: πρώτα να βράσει πολύ έντονα και ύστερα σε χαμηλή πύρωση, μέχρις ότου χυλωθεί καλά … είναι δε πρόδηλο ότι η πτισάνη δεν έχει τίποτε το κολλώδες και προσροφητικό, όπως όλα τα γλισχρά υλικά, εφ' όσον όταν χορηγηθεί αποκαθαίρει τον ρύπο του σώματος, αλλά σε κάποιο βαθμό και τον χυμό του φλέγματος που ευρίσκεται στην κοιλιά. ο δυνατός βρασμός και η καλή ανάμιξη των πρώτων υλών απεργάζονται την φαινομενική αυτή γλισχρότητα … η πτισάνη πλεονεκτεί και στο ότι δεν προξενεί καμία αηδία κατά την μάσηση … διότι διέρχεται ευχερώς από τα στοιχειώδη μέρη του θώρακα λόγω των αποκαθαρτικών της ιδιοτήτων … ανακουφίζει δε την δίψα περισσότερο από το ύδωρ, παρ' όλο που η υγρότητά της είναι μικρότερη … γι' αυτό τον λόγο είναι καταλληλότατη για τους υψηλούς πυρετούς, διότι τους αντιτίθεται σε όλα, εφ' όσον ψύχει και υγραίνει και αποκαθαίρει τους χυμούς της σήψεως, και συνάμα είναι πολύ θρεπτική για το σώμα … και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς αντισηπτική δράση ή αναστάτωση του στομάχου … ωστόσο δεν πρέπει να χορηγείται κατά τύχη επί διαφόρων νοσημάτων, αλλά βάσει πολλών προϋποθέσεων … δεν συνιστάται η αυξημένη δόση του ροφήματος επί νόσων ξηρής υφής, διότι αυτές απαιτούν ποτά ισχυρότερα από την πτισάνη για να υγρανθούν περισσότερο … και η πτισάνη δεν προξενεί ουδεμία ωφέλεια αν δεν ληφθούν υπ' όψιν οι ανωτέρω όροι, ενίοτε μάλιστα έχει καταστεί και αιτία θανάτου … οι προϋποθέσεις δε αυτές ισχύουν για τον χυλό, αλλά και για την ίδια την αποφλοιωμένη κριθή.

Φαρμακείο στην... κουζίνα

Κατά τον 4ο αιώνα, άλλωστε, ο αυλικός ιατρός Ορειβάσιος επισημαίνει ότι: και αν ποτέ χρειασθεί κλύσμα, λάβε αφέψημα λινοσπέρμου και πτισάνης και ολίγου άλατος και μέλιτος, και: να τους χορηγείται κατάπλασμα φοινίκων και κλύσμα και να τους δίδεται χυλός σιτηρών, στον οποίο έχει προστεθεί ηδύοσμος, ενώ στους χρόνους του Ιουστινιανού Αλέξανδρος ο Τραλλιανός επαναλαμβάνει: τα επιθέματα του λινοσπέρμου χορηγούνται μόνα ή συχνά βρασμένα σε ύδωρ με κρίθινο άλευρο. Με δράση τεκμηριωμένη από τη θεωρία και επιβεβαιωμένη από την εφαρμογή, οι λησμονημένοι σήμερα χυλοί των σιτηρών θα διατηρήσουν επί μακρόν αξιοσημείωτη θέση στη διαιτητική παράδοση του ελληνορωμαϊκού χώρου.

[Ε. Βαρελά: Eπίκουρος Kαθηγήτρια Tμήματος Xημείας ΑΠΘ - Πηγή: krasodad.blogspot.gr]

Οι αρρώστιες των πουλερικών

Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες αρρώστιες και πως καταπολεμιούνται
Οι πιο συνηθισμένες αρρώστιες των πουλερικών είναι η χολέρα, η ψευδοπανώλης, η διφθερίτης κλπ.
Πριν να περιγράψουμε πως φαίνονται οι διάφορες αρρώστιες πρέπει να τις χωρίσουμε στις αρρώστιες που είναι κολλητικές, δηλ. προέρχονται από μικρόβια και σε κείνες που προέρχονται από παράσιτα, όπως είναι η ψώρα, οι ψείρες, τα τσιμπούρια και άλλες. Στην πρώτη περίπτωση, οι κότες που θα παρουσιάσουν τα συμπτώματα της αρρώστιας πρέπει να ξέρουμε, ότι δεν γιατρεύονται ή αν καμιά φορά γιατρευθούν θα είναι καχεκτικές, και επικίνδυνες να ξαναφέρουν την αρρώστια στο κοτέτσι. Για αυτό τις μεν άρρωστες κότες πρέπει να τις σφάζουμε και να τις θάφτουμε σ' ένα βάθος τουλάχιστον ένα μέτρο, μαζί με λίγο ασβέστη άσβεστο, το δε κοτέτσι να το απολυμαίνουμε με ασβέστωμα και εν ανάγκη και με φωτιά. Επίσης πρέπει γα πλένουμε καθαρά και να ασβεστώνουμε τις ταΐστρες και τις ποτίστρες και αν μας είναι δυνατόν, ιδίως για τη Χολέρα και για την Διφθερίτιδα να μπολιάζουμε τις άλλες κότες.
Και τώρα ας περιγράψουμε με λίγα λόγια πώς παρουσιάζεται η κάθε αρρώστια.
Χολέρα
Η αρρώστια αυτή, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με τη χολέρα των ανθρώπων, παρουσιάζεται έξαφνα και κάνει την κότα, πού την έχει προσβάλλει, να παρουσιάζεται κουρασμένη σαν να νυστάζει και να κάθεται μαζεμένη και ακίνητη με τις φτερούγες πεσμένες, το κεφάλι της χωμένο μέσα στις πλάτες της και τα μάτια μισόκλειστα, χωρίς να τρώει άλλα να θέλει νερό. Από την μισοανοιγμένη μύτη της, τρέχει ένα πηχτό σάλιο και το λειρί της μαραμένο, παίρνει ένα χρώμα μελιτζανί, έχει μεγάλο πυρετό και σε δύο έως πέντε ώρες, με μερικούς σπασμούς ψοφάει.,
Στην οξεία αυτή μορφή της αρρώστιας παρουσιάζεται διάρροια στην αρχή βρωμερή, σταχτερή και κατόπιν ματωμένη και ανακατωμένη με αφρούς και μύξες ασπριδερές.
Καμιά φορά η κότα πού έχει προσβληθεί από χολέρα, μπορεί να ψοφήσει χωρίς κανένα σημάδι αδιαθεσίας, ξαφνικά εκεί που τσιμπολογά την τροφή και κακαρίζει, ή μόλις γεννήσει το αυγό. Άλλοτε πάλι την πιάνει μια ξαφνική αδιαθεσία και πέφτει χάμω σαν να της έχει έλθει ταμπλάς.
Όπως είπαμε πάρα πάνω θεραπεία δεν υπάρχει, αλλά μπορούμε να προλάβουμε την διάδοση της στα άλλα πουλιά ή στο κοτέτσι μας, αν δεν έχει έλθει ακόμη, μπολιάζοντας τις κότες μας. Το μπόλιασμα αυτό είναι δύο ειδών : Το ένα είναι όταν η αρρώστια δεν έχει φθάσει στο κοτέτσι μας. Το άλλο είναι όταν η αρρώστια έπεσε στο κοτέτσι μας και το πρώτο μπόλι, επειδή χρειάζεται 8-10 ημέρες για να ενεργήσει, δεν μπορεί να μας γλυτώσει τις κότες μας από την αρρώστια. Περισσότερες πληροφορίες θα ζητήσετε είτε από τον Νομοκτηνίατρον της περιφερείας σας ή από την Γεωργική υπηρεσία.
Η πανούκλα των ορνίθων
Η πανούκλα των κοτών παρουσιάζεται σαν αδελφή της χολέρας, αλλά δεν έχει την κεραυνοβόλο μορφή της χολέρας. Παρουσιάζεται δε με δύο μορφές : την οξεία και τη μαλακιά.
Στην πρώτη μορφή, η κότα, είναι σαν μελαγχολική, αδυνατισμένη, όλο νυστάζει και πηγαίνει ολομόναχη στην πιο απόμερη μεριά, έχει μεγάλη και εδώ θερμοκρασία, έχει αναπνοή βιαστική και ανασαίνει ανοίγοντας την μύτη της κάθε φορά. Κρατά το κεφάλι μαζεμένο στο κορμί της και τις φτερούγες ριγμένες κάτω. Το λειρί της και τα χαρχάλια της στην αρχή κιτρινίζουν και κατόπιν παίρνουν χρώμα μελιτζανί με σκούρους λεκέδες. Συνήθως δε έχει διάρροια. Τα συμπτώματα αυτά, όσο προχωρεί η αρρώστια, βαραίνουν περισσότερο, έως ότου αρχίζει το ψυχομάχημα, πέφτει η θερμοκρασία της κάτω από τη φυσική και η κότα ψοφάει. Η αρρώστια στη μορφή αυτή κρατάει 2- 3 ήμερες. Στην άλλη μορφή, την μαλακιά, η αρρώστια βαστάει 3-5 και κάποτε έως 8 ήμερες με τα ίδια πάντοτε συμπτώματα. Η κότα δεν τρώει, δεν πίνει και κάθεται ακίνητη σαν να κλωσά, και αν
υποχρεωθεί να περπατήσει τρικλίζει. Μια μύξα κιτρινωπή, γυαλιστερή της φράζει τα ρουθούνια και όσο προχωρεί η αρρώστια παθαίνει παράλυση του ποδιού, του λαιμού ή και γενική. Κατά το ψυχομάχημα και έπειτα από το θάνατο, βγαίνει από το στόμα της μία υγρή ύλη.
Όπως φαίνεται από τα πιο πάνω, η πανούκλα με την χολέρα μπορεί να μπερδευτούν μια χαρά. Εκείνο πού τις κάνει οπωσδήποτε να διαφέρουν είναι: Πρώτον ότι η πανούκλα δεν πειράζει μόνον τις κότες αλλά και τα άλλα πουλιά και τα κουνέλια και δεύτερον από τα συμπτώματα που αφήνει έπειτα από το θάνατο. Για την αρρώστια αυτή δεν υπάρχει ούτε θεραπευτικό, ούτε προληπτικό φάρμακο, προκειμένου για τα χωριά.
Και για τη μία και για την άλλη, πρέπει τα μεν άρρωστα να τα σφάζουμε και να τα θάφτουμε, να απολυμαίνουμε καλά το κοτέτσι, τις ταΐστρες και τις ποτίστρες με ασβεστόνερο μέσα στο όποιο ρίχνουμε Κρεολίνη 5 ο]ο. Πριν όμως γίνει το ασβέστωμα και η απολύμανσης πρέπει να καθαρισθούν όλα με ξύσιμο και σκούπισμα προσεκτικό, το πάτωμα, οι τοίχοι, οι κούρνιες, οι ποτίστρες να πλυθούν με ζεματιστό νερό, με αλισίβα και με διάλυση 2 ο]ο φαινικού οξέος. Τα σκουπίδια τα θάφτουμε μαζί με ασβέστη άσβεστο και τα κοτέτσια τα αφήνουμε να αερισθούν 5-6 ημέρες, χωρίς να βάλουμε μέσα κότες.
ΔιφΘερίτις των πουλερικών
Ύστερα από τη Χολέρα και την Πανούκλα πιο επικίνδυνη αρρώστια είναι η Διφδερίτις την οποίαν ονόμασαν έτσι γιατί παρουσιάζει μέσα στο στόμα τα ίδια συμπτώματα που παρουσιάζει και στον άνθρωπο.
Όταν προσβληθεί μία κότα, από διφθερίτι στην αρχή παρουσιάζεται μελαγχολική με αδυναμία και ανορεξία. Σιγά σιγά η αδυναμία αυτή αυξάνει, η κότα ζητάει να μένει μοναχή της, έχει τα πούπουλα ανασηκωμένα, το κεφάλι και το λαιμό χωμένα στο κορμί και την ράχη καμπουριαστή. Η ανάσα της κάνει ένα σφύριγμα και καταπίνει με μεγάλη δυσκολία. Τα περισσότερα από αυτά τα συμπτώματα τα βλέπει κανείς και σε άλλες αρρώστιες. Εκείνο πού ιδιαιτέρως μας δείχνει πώς ή αρρώστια είναι διφθερίτις είναι αυτά που παρουσιάζονται στο λαιμό της, τα μάτια της, τα ρουθούνια της. Αν ανοίξουμε το στόμα του άρρωστου πουλιού στην αρχήν το βλέπουμε όλο ερεθισμένο και φλογισμένο, επάνω δε στην γλώσσα παρατηρούμε μικρούς σταχτοκίτρινους λεκέδες σαν εξάνθημα σπειρωτό. Οι λεκέδες αυτοί μεγαλώνουν γρήγορα και ξαπλώνοντας γεμίζουν το στόμα και μάλιστα στο βάθος του. Σε 2-3 ημέρες γίνονται μάζες κιτρινωπές, σαν σάλιο πηγμένο και κολλημένο στα διάφορα μέρη του στόματος και μοιάζουν σαν τις πλάκες της διφθερίτιδος του ανθρώπου. Πολλές φορές αυτές οι πλάκες σχηματίζουνε γύρω τους ένα περιθώριο κόκκινο, ξεκολάνε εύκολα και τότε στη θέση τους φαίνεται μια πληγή κατακόκκινη πρησμένη και χωμένη μέσα στις σάρκες του στόματος.
Όταν φθάσει στο σημείο αυτό το άρρωστο πουλί, δεν μπορεί πια να καταπιεί τίποτε, κρατά μισοανοιχτό το στόμα του, που από τις γωνιές του τρέχει ένα σάλιο σαν μύξα με αφρούς. Μη τρώγοντας η κότα αδυνατίζει ολοένα έως ότου ψοφάει από νηστεία.
Από το στόμα το κακό ξαπλώνει μέσα στο λάρυγγα, αρχίζει η διάρροια και συχνότερα παθαίνουν τα μάτια και τα ρουθούνια, μάλιστα πολλές φορές αρχίζει πρώτα από αυτά.
Τα μάτια τότε κοκκινίζουν, τα ματόφυλλα πρήζονται και μένουν κολλημένα από ένα πηχτό άσπρο υγρό, η κόρη του ματιού θολώνει και το πουλί στραβώνεται τέλεια, ενώ από τα ρουθούνια του τρέχει ένα υγρό σα γάλα.
Στην άλλη μορφή, τη χρόνια, περνούμε είδηση για την αρρώστια, όταν αρχίσει να παθαίνει το στόμα και τα μάτια.
Η πρώτη, η οξεία μορφή, διαρκεί 5-8 ήμερες, η άλλη μπορεί να διαρκέσει και ένα μήνα.
Πουλιά άρρωστα από διφθερίτιδα, όταν είναι μάλιστα δυνατά και καλοθρεμμένα, μπορούν να γιατρευθούν. Τα περνουμε ένα-ένα και με ένα τσιμπιδάκι προσπαθούμε να τους βγάλουμε τις πλάκες πού έχουν μέσα στο στόμα, τις πληγές που μένουν τις αλείφουμε με ένα ξυλαράκι τυλιγμένο με βαμβάκι καθαρά βουτημένο με βάμμα ιωδίου ή διάλυση φαινικού οξέος 2 ο]ο ή με νέφτι.
Επειδή όμως οι πλάκες αυτές ξαναγίνονται με μεγάλη ευκολία, γι' αυτό πρέπει να κάνουμε αυτή τη θεραπεία κάμποσες φορές έως ότου θεραπευτεί το πουλί.
Και για την αρρώστια αυτή πρέπει να κάνουμε ότι και για τις άλλες, δηλαδή, να ξεχωρίσουμε αμέσως τις άρρωστες κότες, να απολυμάνουμε καλά το κοτέτσι βγάζοντας τις γερές κότες για 8 - 10 ημέρες από το κοτέτσι, εάν δε η αρρώστια είναι πολύ προοδευμένη στις άρρωστες κότες, τότε καλό είναι να τις σφάξουμε και να τις θάψουμε βαθειά μαζί με ασβέστη.
Ευλογία των πουλερικών
Η αρρώστια αυτή, είναι εν είδος διφθερίτιδας, αλλά εξωτερική του δέρματος.
Παρουσιάζεται ως ένα εξάνθημα, το οποίο βγαίνει προ πάντων στη βάση της μύτης, στο λειρί, στα χαρχάλια, γύρω στο αυτί και στα ματόφυλλα. Πολύ σπάνια φανερώνεται και σε μέρη που είναι σκεπασμένα από φτερά. Στα μέρη πού παρουσιάζεται αυτή η αρρώστια, βγαίνουν σπυριά μεγάλα σαν ένα κεφάλι καρφίτσας έως ένα σπυρί καλαμποκιού, σταχτοκίτρινο, τα οποία σκεπάζονται, έπειτα από λίγο καιρό, με μια κρούστα σκούρα και έχουν μέσα τους μία κίτρινη ύλη. Πολλές φορές, όταν βγαίνουν το ένα σιμά στο άλλο, φαίνονται σαν μία μεγάλη κρεατοελιά.
Εάν η αρρώστια πιάσει στα ματόφρυδα, τότε αυτά πρήζονται, φλογίζονται από μέσα και τσιμπλιάζουν.
Όταν η Ευλογία των πουλιών είναι πολύ ξαπλωμένη, το αρρωστημένο πουλί αδυνατίζει, το πιάνει πυρετός, γίνεται αναιμικό και ψοφάει από μαράζωμα .
Εάν αντέξει στην αρρώστια τα εξανθήματα της Ευλογίας ξηραίνονται και πέφτουν, το δε πουλί που έπαθε την ευλογία δεν ξανά κολλάει.
Η αρρώστια αυτή δεν είναι πολύ επικίνδυνη και γιατρεύεται εύκολα αλείφοντας τα σπυριά με βάμμα ιωδίου, νέφτι και βενζίνη, μάλιστα καλό θα ήταν να μεταχειριζόμαστε πότε το ένα και πότε το άλλο. Είναι απόλυτος ανάγκη να γίνει απολύμανσης του κοτετσιού, ασβέστωμα και χώρισμα των άρρωστων πουλιών.
Ψώρες των πουλερικών
Οι ψώρες γίνονται από κάτι μικρά έντομα, τα όποια ευρίσκονται στο χώμα και μέσα στα κοτέτσια, παρουσιάζονται με πληγές στην επιδερμίδα των ποδιών (ψώρα των ποδιών), στο σώμα ολόκληρο και τότε πέφτουνε τα φτερά.
Η θεραπεία της Ψώρας είναι εύκολη. Με ένα μπάνιο με χλιαρό νερό, βγάζουμε πρώτα τις κρούστες και πλένουμε καλά το χωρίς φτερά σώμα. Αφού στεγνώσουν, βάζουμε μία αλοιφή που λέγεται «Έ λ μ ε ρ ί χ, έτσι θα την ζητήσετε στα Φαρμακεία, και έπειτα αλείφουμε τα πόδια με γλυκερίνη ή βαζελίνη. Έπειτα από δύο μέρες τα σαπουνίζουμε και η ψώρα γιατρεύεται. Εις την ψώρα του κορμιού κάνουμε μετά από την σαπουνάδα και το άλειμμα με την γλυκερίνη ένα πασπάλισμα με μία εντομοκτόνο σκόνη. Τη θεραπεία αυτή επαναλαμβάνουμε δύο τρεις φορές φροντίζοντας να κάψουμε τις κρούστες που βγάζουμε από τα ποδάρια ή από το σώμα. Και για την αρρώστια αυτή όπως και για τις άλλες πρέπει να απομακρύνουμε αμέσως τις άρρωστες κότες και να απολυμάνουμε καλά το κοτέτσι και τις κούρνιες.
Κασίδα
Η κασίδα αρχίζει συνήθως από το λειρί και από τα χαρχάλια με κάτι άσπρες κοκκίδες, οι οποίες σιγά-σιγά μεγαλώνουν και σμίγουν ώστε να σκεπάσουν όλο το λειρί με ένα στρώμα άσπρης σταχτερής μάζας. Η μάζα αύτη λίγο-λίγο γίνεται πιο χονδρή και τέλος σχηματίζει μία κρουστά. Αργά και προχωρώντας ολοένα η αρρώστια, πάει και πάρα πέρα στο πετσί της κεφαλής, στο λαιμό και τέλος σε όλο το σώμα, αν εν το μεταξύ το αρρωστημένο πουλί δεν ψοφήσει. Το πετσί κατσιδιάζοντας χοντραίνει και γιομίζει από κρούστες σαν λέπια, οι οποίες πρώτα τριγυρίζουν την βάση των φτερών και έτσι τα κάνουν σε λίγο να πέφτουν.
Όταν αυτή η αρρώστια περάσει, από το λειρί εις το πετσί της κεφαλής, τότε αρχίζει το αδυνάτισμα του άρρωστου πουλιού το οποίον βγάζει μία ιδιαίτερη μυρωδιά μούχλας και τέλος ψοφάει από εξάντληση.
Η κασίδα στην αρχή ξαπλώνει αργά και συνήθως περνούν αρκετές εβδομάδες έως ότου σκεπάσει όλο το λειρί. Όταν όμως φθάσει στο πετσί του κεφαλιού και στο λαιμό, το ξάπλωμά της γίνεται με μεγάλη γρηγοράδα.
Η κασίδα γιατρεύεται όσο ακόμη μένει περιορισμένη στο κεφάλι, όταν όμως περάσει στο λαιμό και μάλιστα στο σώμα, συμφέρει καλλίτερα να σφάξουμε το πουλί, το οποίο τρώγεται.
Μόλις φανεί η αρρώστια, πρέπει αμέσως να ξεχωρίσουμε τα κασιδιασμένα πουλερικά και να τα απολυμάνουμε αμέσως και καλά το κοτέτσι, και εάν είναι σε υγρό μέρος να το μεταφέρουμε σε άλλο μέρος στεγνό, γιατί ή υγρασία βοηθάει στην ανάπτυξη της αρρώστιας.
Όσο για τη θεραπεία των αρρώστων πουλερικών, μεταχειριζόμαστε «αλοιφή του Καλομελάν» (1-8) ή διάλυση κανονική Σουμπλιμέ, επίσης βενζίνη, φαινικό οξύ ανάμικτο με πράσινο σαπούνι (1-20) μία φορά την ημέρα, έως ότου εξαφανιστεί η αρρώστια.
Οι ψύλλοι, οι ψείρες και τα τσιμπούρια των πουλερικών
Και τα τρία δείχνουν ότι τα κοτέτσια μας είναι ακάθαρτα. Ο καλλίτερος τρόπος για να κυνηγήσουμε τα έντομα αυτά, είναι το συχνό άσπρισμα και η απολύμανση του κοτετσιού. Δεύτερον το πασπάλισμα των πουλιών με μία εντομοκτόνο σκόνη και επί πλέον πρέπει να έχουμε στην διάθεση των πουλερικών μας ένα μέρος προφυλαγμένο από τις βροχές για αμμόλουτρο. Το αμμόλουτρο αυτό πρέπει να αποτελείται από 10 μέρη άμμο, 10 μέρη στάχτη, 1/2 μέρος θειάφι και 1/2 ασβέστη. Για να μη μπορούν τα παράσιτα αυτά να κολλάνε στις κότες μέσα ατό κοτέτσι τη νύχτα πού κουρνιάζουν, πρέπει να απομονώσουμε τις κουρνιάστρες βάζοντας τα ποδάρια των στηριγμάτων των μέσα σ' ένα κουτί πού περιέχει νερό με φαινικό οξύ ή κρεολίνη 3 ο]ο.

Πηγή: Η κόττα-Α. Παρασκευόπολου